Binlerce okuyucu, Amerika Birleşik Devletleri’ndeki uzun süreli bakımın mali yüküyle ilgili Dying Broke serisi makalelerine yanıt verdi. Pek çok Amerikalı ailenin tasarruflarını tüketen hükümet ve piyasa başarısızlıklarına ilişkin değerlendirmelerini ifade ettiler. Bazıları olası çözümler önerdi.
4.200’den fazla yorumda her yaştan okuyucu, eşlerine, yaşlı ebeveynlerine ve büyükanne ve büyükbabalarına bakmakta yaşadıkları zorlukları paylaştı. Yaşlanma ve evde ya da huzurevleri ya da destekli yaşam tesisleri gibi tesislerde kalmak için yardıma ihtiyaç duyma konusundaki korkularını dile getirdiler.
Birçoğu ABD politikasında, bakım için devlet ödemelerinin artırılması ve işgücü ihtiyaçlarını karşılamak için daha fazla göçmenin ülkede kalmasına izin verilmesi gibi değişiklikler önerdi. Hatta bazıları çocuklarına maddi yük olmaktansa hayatlarına son vermeyi tercih ettiklerini söyledi.
Pek çok okuyucu, Amerikan tıbbının ve uzun vadeli bakım endüstrisinin ezici bir çoğunlukla kar amacı güden doğasını, yaşlı insanların mali kaynaklarını tüketmekle ve devlet Medicaid programlarını, yoksullaştıklarında onlara bakmaya zorlamakla suçladı.
New Mexico’daki Placitas’tan emekli denetçi olan 72 yaşındaki Jim Castrone, “Paranın yaşlı bakımı için orada olmadığını söylemek yanlış” yorumunu yaptı. “Karlar bu varlıkların sahiplerine akıyor.”
“Bu, orta sınıftan ve yoksullardan, hastaneler ve bu makalede açıklanan ve hükümet tarafından devralınan uzun vadeli bakım tesisleri de dahil olmak üzere, kar amaçlı tıbbi bakım sahiplerine servet transferi sistemidir” diye ekledi.
Ancak diğer okuyucular, sınırlamalara rağmen hizmetlerinin bedelini ödemelerine yardımcı olan sigorta poliçelerine dikkat çekti. Bazıları Amerikalıların yeterince tasarruf yapmadıkları ve yaşlandıkça kendilerine bakmaya hazırlıksız oldukları yönündeki endişelerini dile getirdi.
Diğer ülkelerin yaşlı vatandaşlarına yönelik muamelesinden defalarca bahsedildi. Okuyucular, yaşlıların yurt dışında aldıkları bakımı, uzun vadeli bakımın gayri safi yurtiçi hasıladaki payının çoğu zengin ülkeye göre daha düşük olduğu Amerika Birleşik Devletleri’ndeki tedaviyle karşılaştırdı.
Memphis’ten emekli bir öğretmen asistanı olan 75 yaşındaki Marsha Moyer, 12 yıl boyunca San Diego County’deki ebeveynlerinin ve altı yıl boyunca da kocasının bakıcısı olarak çalıştığını söyledi. Pek çoğunun sahip olmadığı avantajlara sahip olmasına rağmen Bayan Moyer, “Uzun, yalnız bir işti, üzücü bir işti, dik bir tırmanıştı.”
Bunun aksine, görümcesinin annesi, kendisi 103 yaşına gelene kadar son beş yıl boyunca Danimarka’da “tam donanımlı, güzel bir bakımevinde” yaşadı. Bayan Moyer, “Kayınbiraderim kendi hayatı, kariyeri ve sağlıklı ama çok yaşlı annesine destek olmak arasında seçim yapmak zorunda kalmadı” dedi. “İkisine de sahip olabilir. Bir karar vermem gerekiyordu.”
Southampton, Pensilvanya’dan bir yazılım geliştiricisi olan 58 yaşındaki Birgit Rosenberg, annesinin ölümcül demans hastası olduğunu ve iki yıldan fazla bir süredir Almanya’da bir huzurevinde kaldığını söyledi. “Güleryüzlü, temiz bir tesiste kesinlikle mükemmel bakımının maliyeti, Sosyal Güvenlikten aldığı aylık yaklaşık 180 dolar kadar küçük bir ücrettir” dedi. “Geçenlerde bir arkadaşım annesini burada, Amerika Birleşik Devletleri’nde bir huzurevine yerleştirmek zorunda kaldı. Annesini iki kez ziyaret ettiğinde onu, kim bilir ne kadar süredir bulunduğu odasında yerde buldu.”
Brad ve Carol Burns, 2019’da Fort Worth, Teksas’tan Chapala, Jalisco, Meksika’ya taşındılar ve bakımın sınırın güneyinde çok daha uygun fiyatlı olması nedeniyle aylık 650 dolarlık uzun vadeli bakım sigortasını iptal ettiler. Emekli bir ilaç araştırmacısı olan 63 yaşındaki Bay Burns, annesinin sadece birkaç mil uzakta, aylık 2.050 dolar maliyeti olan bir hafıza bakım tesisinde yaşadığını ve bunu Sosyal Güvenlik yardımları ve emekli maaşıyla karşılayabildiğini söyledi. “Muhteşem” bir bakım gördüğünü söyledi.
“Bir hatırlatma olarak, Meksika’daki çoğu insan bizim uygun fiyatlı bulduğumuz bakımı karşılayamıyor ve bu beni üzüyor” dedi. “Ama bize gösterdikleri ilgi muhteşem, bu aslında sadece sağlıkla ilgili. Anneme evinde “Anne” ya da “Barbarita, küçük Barbara” diye hitap ediliyor.
Sigorta poliçeleri tartışıldı
Pek çok okuyucu, uzun vadeli bakım sigortasının sorunlarını ve artan maliyetlerini anlayabildiklerini söyledi. Bu tür poliçe yaptıranların bir kısmı, olası bir kötü senaryoda rahatlık sağladıklarını söylerken, bir kısmı da sigorta şirketlerini yardımlara erişimi zorlaştırmakla eleştirdi.
Fancy Gap, Virginia’dan teknik yazar 62 yaşındaki Janet Blanding, “Sizi gerçekten para için çalıştırıyorlar ve onları arayabilecek ve bitmek bilmeyen ve sürekli değişen evrak işleriyle ilgilenebilecek birisinin elinizin altında olması gerekir” dedi.
Napoli, Florida’dan kayıtlı bir hemşire olan 47 yaşındaki Derek Sippel, poliçe satın alma nedeni olarak demans hastası olan annesinin bakımevinde bakımının aylık 11.000 dolarlık maliyetini gösterdi. Ömür boyu emekli maaşı olan 350.000 dolar ile ayda yaklaşık 195 dolar ödediğini söyledi. “Faydalarından hiçbir zaman yararlanmak zorunda kalmayabilirim, ancak ihtiyaç duyduğumda onlara sahip olduğumu bilmek beni daha iyi hissettiriyor” diye yazdı. Kendi yatırımlarıyla bu kadar para kazanamayacağını söyledi.
“Bu, her türlü sigortayla aldığınız risktir” dedi. “Kimseye yük olmak istemiyorum”
Daha fazla göçmen işçi için çağrı
Okuyucuların önerdiği çözümlerden biri, kronik hemşire açığını gidermek için ülkeye girişine izin verilen göçmen sayısını artırmaktı. Woodside, California’dan emekli bir banka yöneticisi olan 73 yaşındaki Larry Cretan, ebeveynlerinin zamanla göçmen olan altı bakıcısı olduğunu söyledi. “Her derde deva yok” dedi, “ama bariz bir adım – Merhaba arkadaşlar, daha fazla göçmene ihtiyacımız var!” Bu işin büyük kısmını kim yapıyor sanıyorsunuz?”
New York’tan emekli bir editör olan 67 yaşındaki Victoria Raab, birçok yaşlı Amerikalının, yetişkin çocukları uzakta yaşadığı için ücretli yardım istemek zorunda kaldığını söyledi. Ebeveynlerinin ve bazı akranlarının, “çalışma düzenlemeleri dahilinde gevşek bir şekilde faaliyet gösteren” Filipinler ve Eritre’den gelen göçmenlere bel bağladıklarını söyledi.
“Bu örnek nüfus, vatandaşlık karşılığında bakıcı rolünü şeffaf bir şekilde üstlenebilmelidir, çünkü onlar, Amerikan işçilerinin becerilerinden ve yaşlı insanların bu konuya karşı olumlu kültürel tutumlarından yoksun olduğu zor bir meslek için bariz ve paha biçilemez bir varlıktır” dedi. Bayan Raab.
Diğerleri, diğer bazı ülkelerin yaptığı gibi, federal hükümete kapsamlı bir ulusal uzun vadeli bakım sistemi oluşturma çağrısında bulundu. Amerika Birleşik Devletleri’nde, uzun vadeli bakımı finanse eden federal ve eyalet programları büyük oranda yalnızca en yoksul kesimin erişimine açıktır. Örneğin orta sınıf aileler için evde bakıma yönelik sürdürülebilir sübvansiyonlar neredeyse yok.
31 yaşındaki Sarah Romanelli, “New York’ta bir geriatri hemşiresiyim ve bu hikayeyi defalarca gördüm” dedi. “Hastalarım seçeneklere ve maliyetlere baktığımızda şok oluyor. Medicaid, uzun vadeli bakım için ödeme yapmanın tek yolu olamaz. Kongre, orta sınıf Amerikalıların uzun vadeli bakımını finanse etmek için daha iyi bir sistem oluşturmak için harekete geçmeli” dedi.
Arlington, Virginia’dan emekli bir federal ekonomist olan 76 yaşındaki John Reeder, “doğumdan yaşlı bakımına kadar hepimizin ödediği ve karları ortadan kaldırdığı” federal tek ödemeli bir sistem çağrısında bulundu.
Ancak diğer okuyucular, insanların yaşlılığın getirdiği maliyetlere hazırlık yaparak daha fazla sorumluluk alması gerektiğini savundu.
West Harwich, Massachusetts’ten 69 yaşındaki Mark Dennen, insanların vergi mükelleflerinin kendilerini kurtarmasını beklemek yerine daha fazla tasarruf etmesi gerektiğini söyledi. “Birçok kişinin yanıtı şu: ‘Varlıkları nasıl gizleyebiliriz ve bunların parasını devlete ödetebiliriz?’ Bu, ‘Faturalarımı başkasına nasıl ödetebilirim?’ demenin başka bir yolu.” dedi ve şunu ekledi: “En yeni telefona/arabaya/kıyafetlere ihtiyacımız yok ama uzun vadeli bakıma ihtiyacımız var. Kararlar.”
Yaşamı uzatan prosedürleri sorgulamak
Bazı okuyucular, ülkenin tıp kültürünü, insanların kalan birkaç yılının kalitesini artırmaya çok az katkıda bulunan pahalı ameliyatları ve diğer prosedürleri zorladığı için kınadı.
Dr. Massachusetts, Roslindale’de danışman olan 60 yaşındaki Thomas Thuene, kalp yetmezliği çeken bir arkadaşının annesinin nasıl defalarca ambulansla hastaneye gönderildiğini ve yaşadığı yaşlı bakımı tesisinden nasıl geri getirildiğini anlattı. “Bakım tesisiyle herhangi bir anlaşmazlık yoktu” dedi. “Ancak, tüm paraları bittiğinde tesis, arkadaşıma, annesi için yaşam sonu bakımını düşünmesi konusunda nazik bir şekilde baskı yaptı. Mali yıkımın sistemin içine gömülü olduğu görülüyor.”
Southold, New York’tan mimari ressam olan 69 yaşındaki Joan Chambers, kalp bakım ünitesinde kaldığı süre boyunca birçok hasta arkadaşının “yatalak ve gözleri boş” stent ve kalp pili takılmasını beklediğini gözlemlediğini söyledi.
“Sağlık çalışanlarımıza minnettar olsak da onların dostumuz değil, çalışanımız olduğunu ve hayır diyebileceğimizi unutmamamız gerekiyor.”
Bir doktor, Dr. Cataumet, Massachusetts’ten 64 yaşındaki James D. Sullivan, demans hastası olması durumunda hastaneye kaldırılmayı ve diğer olağanüstü önlemleri reddetmeyi planladığını söyledi. “Demanslı insanları zatürre, idrar yolu enfeksiyonları, kanser ve onları er ya da geç öldürecek şeyler için tedavi etmek için milyarlarca dolar ve çok fazla kalp ağrısı harcıyoruz, ancak hiçbir önemli fayda sağlayamıyoruz” dedi Dr. Sullivan. “Ben ne olup bittiğini bile bilmezken oğlumun güzel yıllarını ve parasını yaşamama yardım etmek için harcamasını istemiyorum” dedi.
Ötenazi üzerine düşünceler
Diğerleri daha da ileri giderek performanslarının ciddi şekilde düşmesine katlanmak yerine kendi ölümlerini garantiye almayı tercih edeceklerini açıkladılar. St. Louis’den kütüphane asistanı 65 yaşındaki Karen D. Clodfelter, “Uzun vadeli bakım planım basit” dedi. “Para bittiğinde emekli olacağım.” Bayan Clodfelter, 101 yaşında ölene kadar annesine baktığını söyledi. “Çok yaşlılık gördüm” dedi, “ve oraya gitmeye hiç niyetim yok.”
Bazıları, yaşlı bakımının bu kadar zayıf olduğu bir ülkede ötanazinin daha geniş bir seçenek olması gerektiğini öne sürdü. Sunnyvale, California’dan 76 yaşındaki Meridee Wendell, “Amerikalı dostlarımıza yardımlı yaşam sağlayamıyorsak, en azından ötenazi önerebilir miyiz? En azından bazılarımız bunu arzu edilen bir çözüm olarak görebilir.”
4.200’den fazla yorumda her yaştan okuyucu, eşlerine, yaşlı ebeveynlerine ve büyükanne ve büyükbabalarına bakmakta yaşadıkları zorlukları paylaştı. Yaşlanma ve evde ya da huzurevleri ya da destekli yaşam tesisleri gibi tesislerde kalmak için yardıma ihtiyaç duyma konusundaki korkularını dile getirdiler.
Birçoğu ABD politikasında, bakım için devlet ödemelerinin artırılması ve işgücü ihtiyaçlarını karşılamak için daha fazla göçmenin ülkede kalmasına izin verilmesi gibi değişiklikler önerdi. Hatta bazıları çocuklarına maddi yük olmaktansa hayatlarına son vermeyi tercih ettiklerini söyledi.
Pek çok okuyucu, Amerikan tıbbının ve uzun vadeli bakım endüstrisinin ezici bir çoğunlukla kar amacı güden doğasını, yaşlı insanların mali kaynaklarını tüketmekle ve devlet Medicaid programlarını, yoksullaştıklarında onlara bakmaya zorlamakla suçladı.
New Mexico’daki Placitas’tan emekli denetçi olan 72 yaşındaki Jim Castrone, “Paranın yaşlı bakımı için orada olmadığını söylemek yanlış” yorumunu yaptı. “Karlar bu varlıkların sahiplerine akıyor.”
“Bu, orta sınıftan ve yoksullardan, hastaneler ve bu makalede açıklanan ve hükümet tarafından devralınan uzun vadeli bakım tesisleri de dahil olmak üzere, kar amaçlı tıbbi bakım sahiplerine servet transferi sistemidir” diye ekledi.
Ancak diğer okuyucular, sınırlamalara rağmen hizmetlerinin bedelini ödemelerine yardımcı olan sigorta poliçelerine dikkat çekti. Bazıları Amerikalıların yeterince tasarruf yapmadıkları ve yaşlandıkça kendilerine bakmaya hazırlıksız oldukları yönündeki endişelerini dile getirdi.
Diğer ulusların sundukları
Diğer ülkelerin yaşlı vatandaşlarına yönelik muamelesinden defalarca bahsedildi. Okuyucular, yaşlıların yurt dışında aldıkları bakımı, uzun vadeli bakımın gayri safi yurtiçi hasıladaki payının çoğu zengin ülkeye göre daha düşük olduğu Amerika Birleşik Devletleri’ndeki tedaviyle karşılaştırdı.
Memphis’ten emekli bir öğretmen asistanı olan 75 yaşındaki Marsha Moyer, 12 yıl boyunca San Diego County’deki ebeveynlerinin ve altı yıl boyunca da kocasının bakıcısı olarak çalıştığını söyledi. Pek çoğunun sahip olmadığı avantajlara sahip olmasına rağmen Bayan Moyer, “Uzun, yalnız bir işti, üzücü bir işti, dik bir tırmanıştı.”
Bunun aksine, görümcesinin annesi, kendisi 103 yaşına gelene kadar son beş yıl boyunca Danimarka’da “tam donanımlı, güzel bir bakımevinde” yaşadı. Bayan Moyer, “Kayınbiraderim kendi hayatı, kariyeri ve sağlıklı ama çok yaşlı annesine destek olmak arasında seçim yapmak zorunda kalmadı” dedi. “İkisine de sahip olabilir. Bir karar vermem gerekiyordu.”
Southampton, Pensilvanya’dan bir yazılım geliştiricisi olan 58 yaşındaki Birgit Rosenberg, annesinin ölümcül demans hastası olduğunu ve iki yıldan fazla bir süredir Almanya’da bir huzurevinde kaldığını söyledi. “Güleryüzlü, temiz bir tesiste kesinlikle mükemmel bakımının maliyeti, Sosyal Güvenlikten aldığı aylık yaklaşık 180 dolar kadar küçük bir ücrettir” dedi. “Geçenlerde bir arkadaşım annesini burada, Amerika Birleşik Devletleri’nde bir huzurevine yerleştirmek zorunda kaldı. Annesini iki kez ziyaret ettiğinde onu, kim bilir ne kadar süredir bulunduğu odasında yerde buldu.”
Brad ve Carol Burns, 2019’da Fort Worth, Teksas’tan Chapala, Jalisco, Meksika’ya taşındılar ve bakımın sınırın güneyinde çok daha uygun fiyatlı olması nedeniyle aylık 650 dolarlık uzun vadeli bakım sigortasını iptal ettiler. Emekli bir ilaç araştırmacısı olan 63 yaşındaki Bay Burns, annesinin sadece birkaç mil uzakta, aylık 2.050 dolar maliyeti olan bir hafıza bakım tesisinde yaşadığını ve bunu Sosyal Güvenlik yardımları ve emekli maaşıyla karşılayabildiğini söyledi. “Muhteşem” bir bakım gördüğünü söyledi.
“Bir hatırlatma olarak, Meksika’daki çoğu insan bizim uygun fiyatlı bulduğumuz bakımı karşılayamıyor ve bu beni üzüyor” dedi. “Ama bize gösterdikleri ilgi muhteşem, bu aslında sadece sağlıkla ilgili. Anneme evinde “Anne” ya da “Barbarita, küçük Barbara” diye hitap ediliyor.
Sigorta poliçeleri tartışıldı
Pek çok okuyucu, uzun vadeli bakım sigortasının sorunlarını ve artan maliyetlerini anlayabildiklerini söyledi. Bu tür poliçe yaptıranların bir kısmı, olası bir kötü senaryoda rahatlık sağladıklarını söylerken, bir kısmı da sigorta şirketlerini yardımlara erişimi zorlaştırmakla eleştirdi.
Fancy Gap, Virginia’dan teknik yazar 62 yaşındaki Janet Blanding, “Sizi gerçekten para için çalıştırıyorlar ve onları arayabilecek ve bitmek bilmeyen ve sürekli değişen evrak işleriyle ilgilenebilecek birisinin elinizin altında olması gerekir” dedi.
Napoli, Florida’dan kayıtlı bir hemşire olan 47 yaşındaki Derek Sippel, poliçe satın alma nedeni olarak demans hastası olan annesinin bakımevinde bakımının aylık 11.000 dolarlık maliyetini gösterdi. Ömür boyu emekli maaşı olan 350.000 dolar ile ayda yaklaşık 195 dolar ödediğini söyledi. “Faydalarından hiçbir zaman yararlanmak zorunda kalmayabilirim, ancak ihtiyaç duyduğumda onlara sahip olduğumu bilmek beni daha iyi hissettiriyor” diye yazdı. Kendi yatırımlarıyla bu kadar para kazanamayacağını söyledi.
“Bu, her türlü sigortayla aldığınız risktir” dedi. “Kimseye yük olmak istemiyorum”
Daha fazla göçmen işçi için çağrı
Okuyucuların önerdiği çözümlerden biri, kronik hemşire açığını gidermek için ülkeye girişine izin verilen göçmen sayısını artırmaktı. Woodside, California’dan emekli bir banka yöneticisi olan 73 yaşındaki Larry Cretan, ebeveynlerinin zamanla göçmen olan altı bakıcısı olduğunu söyledi. “Her derde deva yok” dedi, “ama bariz bir adım – Merhaba arkadaşlar, daha fazla göçmene ihtiyacımız var!” Bu işin büyük kısmını kim yapıyor sanıyorsunuz?”
New York’tan emekli bir editör olan 67 yaşındaki Victoria Raab, birçok yaşlı Amerikalının, yetişkin çocukları uzakta yaşadığı için ücretli yardım istemek zorunda kaldığını söyledi. Ebeveynlerinin ve bazı akranlarının, “çalışma düzenlemeleri dahilinde gevşek bir şekilde faaliyet gösteren” Filipinler ve Eritre’den gelen göçmenlere bel bağladıklarını söyledi.
“Bu örnek nüfus, vatandaşlık karşılığında bakıcı rolünü şeffaf bir şekilde üstlenebilmelidir, çünkü onlar, Amerikan işçilerinin becerilerinden ve yaşlı insanların bu konuya karşı olumlu kültürel tutumlarından yoksun olduğu zor bir meslek için bariz ve paha biçilemez bir varlıktır” dedi. Bayan Raab.
Federal çözümler aranıyor
Diğerleri, diğer bazı ülkelerin yaptığı gibi, federal hükümete kapsamlı bir ulusal uzun vadeli bakım sistemi oluşturma çağrısında bulundu. Amerika Birleşik Devletleri’nde, uzun vadeli bakımı finanse eden federal ve eyalet programları büyük oranda yalnızca en yoksul kesimin erişimine açıktır. Örneğin orta sınıf aileler için evde bakıma yönelik sürdürülebilir sübvansiyonlar neredeyse yok.
31 yaşındaki Sarah Romanelli, “New York’ta bir geriatri hemşiresiyim ve bu hikayeyi defalarca gördüm” dedi. “Hastalarım seçeneklere ve maliyetlere baktığımızda şok oluyor. Medicaid, uzun vadeli bakım için ödeme yapmanın tek yolu olamaz. Kongre, orta sınıf Amerikalıların uzun vadeli bakımını finanse etmek için daha iyi bir sistem oluşturmak için harekete geçmeli” dedi.
Arlington, Virginia’dan emekli bir federal ekonomist olan 76 yaşındaki John Reeder, “doğumdan yaşlı bakımına kadar hepimizin ödediği ve karları ortadan kaldırdığı” federal tek ödemeli bir sistem çağrısında bulundu.
Ancak diğer okuyucular, insanların yaşlılığın getirdiği maliyetlere hazırlık yaparak daha fazla sorumluluk alması gerektiğini savundu.
West Harwich, Massachusetts’ten 69 yaşındaki Mark Dennen, insanların vergi mükelleflerinin kendilerini kurtarmasını beklemek yerine daha fazla tasarruf etmesi gerektiğini söyledi. “Birçok kişinin yanıtı şu: ‘Varlıkları nasıl gizleyebiliriz ve bunların parasını devlete ödetebiliriz?’ Bu, ‘Faturalarımı başkasına nasıl ödetebilirim?’ demenin başka bir yolu.” dedi ve şunu ekledi: “En yeni telefona/arabaya/kıyafetlere ihtiyacımız yok ama uzun vadeli bakıma ihtiyacımız var. Kararlar.”
Yaşamı uzatan prosedürleri sorgulamak
Bazı okuyucular, ülkenin tıp kültürünü, insanların kalan birkaç yılının kalitesini artırmaya çok az katkıda bulunan pahalı ameliyatları ve diğer prosedürleri zorladığı için kınadı.
Dr. Massachusetts, Roslindale’de danışman olan 60 yaşındaki Thomas Thuene, kalp yetmezliği çeken bir arkadaşının annesinin nasıl defalarca ambulansla hastaneye gönderildiğini ve yaşadığı yaşlı bakımı tesisinden nasıl geri getirildiğini anlattı. “Bakım tesisiyle herhangi bir anlaşmazlık yoktu” dedi. “Ancak, tüm paraları bittiğinde tesis, arkadaşıma, annesi için yaşam sonu bakımını düşünmesi konusunda nazik bir şekilde baskı yaptı. Mali yıkımın sistemin içine gömülü olduğu görülüyor.”
Southold, New York’tan mimari ressam olan 69 yaşındaki Joan Chambers, kalp bakım ünitesinde kaldığı süre boyunca birçok hasta arkadaşının “yatalak ve gözleri boş” stent ve kalp pili takılmasını beklediğini gözlemlediğini söyledi.
“Hemen hasta değil, mal olduğumuzu anladım” dedi. “Çoğumuz kalp yetmezliğinden öleceğiz. Bir aile üyesinin, sevdiği kişinin kalbinin birkaç yıl daha atmasını sağlayacak “basit” bir işlemi reddetmesi cesaret ister ama bu zulme bir son vermemiz gerekiyor.
“Sağlık çalışanlarımıza minnettar olsak da onların dostumuz değil, çalışanımız olduğunu ve hayır diyebileceğimizi unutmamamız gerekiyor.”
Bir doktor, Dr. Cataumet, Massachusetts’ten 64 yaşındaki James D. Sullivan, demans hastası olması durumunda hastaneye kaldırılmayı ve diğer olağanüstü önlemleri reddetmeyi planladığını söyledi. “Demanslı insanları zatürre, idrar yolu enfeksiyonları, kanser ve onları er ya da geç öldürecek şeyler için tedavi etmek için milyarlarca dolar ve çok fazla kalp ağrısı harcıyoruz, ancak hiçbir önemli fayda sağlayamıyoruz” dedi Dr. Sullivan. “Ben ne olup bittiğini bile bilmezken oğlumun güzel yıllarını ve parasını yaşamama yardım etmek için harcamasını istemiyorum” dedi.
Ötenazi üzerine düşünceler
Diğerleri daha da ileri giderek performanslarının ciddi şekilde düşmesine katlanmak yerine kendi ölümlerini garantiye almayı tercih edeceklerini açıkladılar. St. Louis’den kütüphane asistanı 65 yaşındaki Karen D. Clodfelter, “Uzun vadeli bakım planım basit” dedi. “Para bittiğinde emekli olacağım.” Bayan Clodfelter, 101 yaşında ölene kadar annesine baktığını söyledi. “Çok yaşlılık gördüm” dedi, “ve oraya gitmeye hiç niyetim yok.”
Bazıları, yaşlı bakımının bu kadar zayıf olduğu bir ülkede ötanazinin daha geniş bir seçenek olması gerektiğini öne sürdü. Sunnyvale, California’dan 76 yaşındaki Meridee Wendell, “Amerikalı dostlarımıza yardımlı yaşam sağlayamıyorsak, en azından ötenazi önerebilir miyiz? En azından bazılarımız bunu arzu edilen bir çözüm olarak görebilir.”