Ağustos ayında, İtalyan basketbol tarihinin en parlak madalyası olan Atina 2004 gümüş madalyası gibi yuvarlak bir rakam olan yirmi tane olacak. Dino Meneghin'in de itiraf ettiği gibi, “bizim 1980 Moskova gümüşümüzden daha parlak, çünkü Amerikalılar o zamanlar orada değildi.” Prato'daki Beste'de, kendi deyimiyle “kaçaklar” ekibinin yirmi yıl sonra ilk buluşmasında Gianmarco PozzeccoLuca Garri ve koç dışında oradaydık Charlie Recalcati, herkes. Ve şu isimleri hatırlamaya değer: Nikola Raduloviç, Gianluca Basile, Giacomo Galanda, Matteo Soragna, Denis Marconato, Gianmarco Pozzecco, Alex Righetti, Rodolfo Rombaldoni, Massimo Bulleri, Michele Mian, Roberto Chiacig. Her şeyden önce Basile ve Galanda az çok formdalar ve Baso'nun ölümsüz cahil atışlarıyla Litvanya'ya karşı kazanılan muhteşem yarı final galibiyeti günü kadar heyecanlılar. O akşam her şey mümkün görünüyordu. Sonra Arjantin geldi ve altın rüya gümüş harikasına dönüştü.
“Çok uzaklara gelen zavallıların seferi”
Peki ya yarı final ile final arasında yirmi dört saatten az değil de fazladan bir gün olsaydı? Fesleğen: “Eğer'ler ve ama'larla kazanamazsınız. Çok geç biten bir maç olan Litvanya akşamında benim de doping sorunum vardı. Köye vardığımızda herkes kutlama yapıyordu. Çok güçlü Arjantin, grupta bile onları yenmiştik. Ama sorun değil.” Tabii ki şovu çaldı PozzeccoGeçen Cumartesi günü geçirdiği ciddi trafik kazasından sonra hastanede mahsur kalan (zaten daha iyi, San Camillo'nun yoğun bakım ünitesinden ayrıldı) federal başkan Petrucci'ye yürekten anılan saygı duruşunun ardından, o hiç solmayan zaferi, o son tarihi madalyayı hatırladı. Milli takımın herhangi bir turnuvada, Olimpiyatlarda, Dünya Kupasında ya da Avrupa Şampiyonasında oynaması: “Soragna ile aynı odadaydım. Bu kaybedenler seferi başlayınca, ne kadar sefil bir malzemeden yapıldığımızı anladık, sefil beklentilerle, hiçbirimiz sona ulaşmayı uzaktan bile hayal etmedik. Ama yavaş yavaş yarı finale ulaştık ve orada Baso tuvaletten gol atmaya başladı. Gerisi tarih oldu.” Kaptan Jack Galanda: “Atina sohbeti çok genişledi. Benim fikrimdi ama Petrucci yine de burada olmamızı istedi. Biz buradaydık ve inanılmaz bir şey yaptık. Biz belki de bir Hafife alınan bir hareket. Yarının basketbolunu yapacak çocuklarla temelden başlamalıyız, ama aynı zamanda gerçekleşen harika şeyleri de kutlamalıyız.”
“Çok uzaklara gelen zavallıların seferi”
Peki ya yarı final ile final arasında yirmi dört saatten az değil de fazladan bir gün olsaydı? Fesleğen: “Eğer'ler ve ama'larla kazanamazsınız. Çok geç biten bir maç olan Litvanya akşamında benim de doping sorunum vardı. Köye vardığımızda herkes kutlama yapıyordu. Çok güçlü Arjantin, grupta bile onları yenmiştik. Ama sorun değil.” Tabii ki şovu çaldı PozzeccoGeçen Cumartesi günü geçirdiği ciddi trafik kazasından sonra hastanede mahsur kalan (zaten daha iyi, San Camillo'nun yoğun bakım ünitesinden ayrıldı) federal başkan Petrucci'ye yürekten anılan saygı duruşunun ardından, o hiç solmayan zaferi, o son tarihi madalyayı hatırladı. Milli takımın herhangi bir turnuvada, Olimpiyatlarda, Dünya Kupasında ya da Avrupa Şampiyonasında oynaması: “Soragna ile aynı odadaydım. Bu kaybedenler seferi başlayınca, ne kadar sefil bir malzemeden yapıldığımızı anladık, sefil beklentilerle, hiçbirimiz sona ulaşmayı uzaktan bile hayal etmedik. Ama yavaş yavaş yarı finale ulaştık ve orada Baso tuvaletten gol atmaya başladı. Gerisi tarih oldu.” Kaptan Jack Galanda: “Atina sohbeti çok genişledi. Benim fikrimdi ama Petrucci yine de burada olmamızı istedi. Biz buradaydık ve inanılmaz bir şey yaptık. Biz belki de bir Hafife alınan bir hareket. Yarının basketbolunu yapacak çocuklarla temelden başlamalıyız, ama aynı zamanda gerçekleşen harika şeyleri de kutlamalıyız.”